Mieszkanko Cam.

Camille

O nie, nie chciała dać się w nic wkręcić. Resztkami silnej woli odsunęła się trochę i jedynie oparła czoło o jego policzek, bo ona już swoje zrobiła.

Mike

- Cam - zaczął i przymknał oczy. - Ty też mi się podobasz, ale ja naprawdę muszę teraz liczyc się ze słowami - powiedział. - Może z czasem będę pewny, że i ja cię kocham - dodał.

Camille

- Stój, stój. - mruknęła, unosząc głowę. Okej, może i powiedziała mu coś, co nie było do końca planowane i w ogóle, ale przesadził.
- Raz: nie powiedziałam, że oczekuję nie wiadomo czego. A dwa, zakochać się a kochać to różnica. To drugie jest trwalsze. I nie mówię o miłości, a o zakochaniu. Może przejściowym. - wyjaśniła, chociaż wiedziała, że o sobie wie więcej i że to nie jest takie chwilowe. Ale nie zamierzała tego przyznawać na głos.

Mike

- Dobra, dobra rozumiem - powiedział otwierając oczy. Spojrzał♠ na nią. Odsunął się delikatnie i głowę oparł o oparcie kanapy.

Camille

Trochę żałowała, że się wtedy odezwała niepotrzebnie. Westchnęła i wstała, żeby znowu usiąść na parapecie, i tak myślała. Nie bardzo wiedziała, o czym, starała się nie skupiać na tych właśnie rozmyślaniach. Miała taką ochotę wyjść z domu i nie wracać przez dłuższy czas, ale dopiero co wrócili z wyjazdu i jakoś nie chciało jej się wstawać, żeby się choćby przebrać. Zrezygnowała więc z tego planu i tylko siedziała niczym posąg.

Mike

No nowo przymknął oczy i usiadł trochę wygodniej na kanapie. Sam nie wiedział co myśleć o tej sytuacji. Najlepiej byłoby sie teraz ulotnic. Jak pomyślał jak zrobił. Wstał bezszelestnie i wyszył w kierunku drzwi. - To ja się zbieram - odezwał się przystając na chwile.

Camille

O, nie. Nie bardzo chciała zostać sama. Wstała i błyskawicznie znalazła się obok blondyna. Chwyciła go mocno za rękę.
- Nigdzie nie idź. Proszę cię tylko o to. - jęknęła, patrząc na niego dosyć smutno.

Mike

- Po co? - zapytał. Miał dość takiego siedzenia w ciszy. Wolał już sobie iśc, a kiedy obojgu humor się poprawi mogą się spotkać ponownie.

Camille

Popatrzyła mu w oczy i westchnęła cicho.
- Dobrze, idź. Skoro chcesz. - odezwała się wreszcie i odsunęła niechętnie, a potem wylądowała w łazience, bo bez łez się znowu nie obyło.

Mike

Przewrócił oczami. Czy musiała płakac. Poszedł za nia. - No weź otwórz te drzwi i nie płacz - mruknął pod nosem. Boże wkurzało go to. Każda dziewczyna to robiła. Szczegółem jest to, że przez niego.

Camille

- Tak się cieszę, że umiesz mnie zrozumieć. - mruknęła z ironią i otarła wierzchem dłoni policzek. Zorientowała się, że nie zamknęła drzwi od łazienki mocniej niż na klamkę i rzuciła się w ich kierunku, żeby nie wszedł, prawda.

Mike

A on akurat otworzył drzwi i wszedł do środka. - Prosze nie płacz - powiedział przytulając ją do siebie.

Camille

- Wiesz, płacze się wtedy, gdy ma się powód. - oznajmiła i wzruszyła barkami, ale w jego ramionach czuła się jakoś tak pewnie i bezpiecznie, więc nie narzekała. Przytuliła się do blondyna jeszcze mocniej i lekko zacisnęła dłonie na jego koszuli, i jednocześnie zacisnęła powieki. Teraz łatwiej jej wychodziło wyobrażanie sobie, że będzie z nią przez cały czas.

Mike

- Przeze mnie nie warto - powiedział przymykając delikatnie powieki. Odetchnął głęboko. Miał racje warto nie było i nie bedzie. Nie przez niego.

Camille

- Nawet tak nie mów. - odpowiedziała nieco urażonym tonem i uśmiechnęła się bardzo niepewnie, a jedną dłonią poczochrała lekko jego blond włosy. Na twarz dziewczyny wstąpił kolejny, nieco szerszy uśmiech. Zamrugała kilka razy i o, nie płakała już.