Kawalerka

Dalia

- Rozumiem. Mnie również wiele razy spławiono. Mimo wszystko czasem powinno się zaryzykować, by nie przegapić uczucia swego życia. - zrozumiała po chwili, że zabrzmiało to jak przekonywanie chłopaka, by ją pocałował. Opanowała grymas, nie o to chodziło.
- Nie mówię o sobie, tylko ogólnie. - zastrzegła.

Noah

- Ja miałem pierwsza miłość, swojego życia. Sadziłem, że już tak to zostanie, ale się myliłęm. Ale jednak we mnie tkwi strach, że nie wyleczyłem się z tego uczucia. - nie chciał się nad sobą użalać.

Dalia

- Ale to było bardzo, bardzo dawno, prawda? - zapytała Dalia i przybliżyła się do chłopaka. Jakiś głos w jej głowie zaalarmował ją, wiedziała, że nie powinna tego robić. Nigdy nie słuchała rozumu, a zaraz może za to słono zapłacić. Zamknęła oczy i przysunęła się jeszcze bliżej. Bardzo delikatnie, niemal niewyczuwalnie pocałowała chłopaka, jednak zaraz odsunęła się o kilkanaście centymetrów. Nie otwierała oczu. Modliła się, by nie zareagował zbyt negatywnie, czy coś.

/ lecę zaraz, jutro będę rano i później wieczorem.

Noah

- Nie, było to niedawno. Trwało cztery lata... - powiedział. Poczuł się niezręcznie, gdy dziewczyna go pocałowała. Nie mógł tego kontynułować. Najgorsze było to, że do dziewczyny nic nie czuł. - Wybacz, ale mam nadzieję, że to nie było celowe? Wiesz, ja naprawdę Cie lubię, lecz teraz muszę o wiele bardziej, poznać daną osobe.

Dalia

Dziewczyna odsunęła się już zupełnie. Głupia sytuacja, mogła choć raz posłuchać rozsądku. Popatrzyła na chłopaka, zastanawiając się, co dokładnie ma na myśli. Skoro jednak ją lubi, nie zamierzała tego psuć i niczego przyznawać. Niech zostanie, jak jest, żeby nie schrzanić kolejnej znajomości.
- Przepraszam. - mruknęła więc. Odwróciła wzrok. Dla zajęcia czymś rąk chwyciła szklankę z colą i zaczęła obracać ją w dłoni, aż upiła łyk. Zastanawiała się, czy warto powiedzieć to, co przyszło jej na myśl. To nic strasznego, chyba nic się nie stanie.
- Noah, zostańmy przyjaciółmi. - zaproponowała, a jej głowa obróciła się w jego kierunku. Może będzie miała pierwszego w życiu przyjaciela, który ją zrozumie, może nie schrzani tej sprawy. Och, jak dobrze by było. Tyle że kiepsko szło przekonywanie samej siebie. Nie, żeby myślała, że może się zdobyć od razu na coś więcej, ale chłopak jej się podobał. Cholernie podobał. I jego charakter też. Nie przeszkadzało jej to, że miał równie pechowe życie, co ona. Wręcz przeciwnie. Trudno, odczeka trochę, by upewnić się, co jest grane.
Omiotła małe pomieszczenie spojrzeniem piwnych oczu i zwróciła je na swoją książkę. Miała teraz wielką ochotę zaszyć się w swojej samotni i zacząć czytać, ale z drugiej strony nie chciała zostać sama, więc nie odezwała się na ten temat. Ostatnio w ogóle mniej mówiła.

Noah

Spojrzał na nią kątem oka, uśmiechnął się nikle do niej. Westchnął obracając w jej kierunku głowę, nabrał powietrza w usta - Nie masz za co przepraszać. - mruknął. Dodał po chwili - Pewnie. Przynajmniej będę miał z kim pogadać.

Dalia

Na twarz dziewczyny wstąpił zwodniczy uśmiech. Dobrze, że umiała dobrze udawać. Miała nadzieję, że Noah się nie zorientuje - właściwie nie powinien, była utalentowanym kłamcą. Lata praktyki.
- Mój pierwszy od chyba trzech lat przyjaciel. - oświadczyła.

Noah

- To przez te trzy lata, byłaś sama? Nawet nie zagadałaś byle przechodniego? - zapytał zdziwiony. On tak nie potrafił, zawsze musiał się wtrącić swoje trzy grosze. Żadna poważna rozmowa go nie ominęła.

Dalia

- Miałam w tym czasie może ze dwóch znajomych, żyłam sama. - wyjaśniła dziewczyna i objęła dłońmi kolana. Rozmyślała, oparłszy na nich podbródek. W ciągu dwóch lat rozmawiała tylko z gwiazdami - to raczej nie ludzie. Przez ten rok strasznie zamknęła się w sobie, choć teraz trochę się zmieniła.

Noah

Uśmiechnał się delikatnie przygladając się jej. - Może masz ochote na mały spacer? - zapytał wstając. Oparł sie o parapet. Obserwował ludzi w pośpiechu.

Dalia

- Jasne, jakieś propozycje? - Dalia bystro popatrzyła na chłopaka i uśmiechnęła się prawie że niezauważalnie. Właściwie było jej wszystko jedno, dokąd pójdą.

Noah

- Właśnie nie mam żadnej, może poraz iść przed siebie, gdzie nas nogi ponosą? - zapytał wracajac na poprzednie miejsce. Tym razem był bliżej dziewczyny.

Dalia

- To może znowu nad jezioro? Podobało mi się tam. - zaproponowała, unosząc pytająco brew. Założyła nogę na nogę i popatrzyła za okno. Chyba miało się ściemniać.

Noah

- To już jak ty wolisz. - mruknął, wzrok skierował na nią. Tak jakby coś w nim wzdrygnęło, czyżby kolejny zawód w swych uczuciach. Odwrócił głowę w przeciwną stronę. Nie panując nad tym, złapał ja odruhowo za dłoń.

Dalia

Dalia popatrzyła na chłopaka z pytaniem w oczach. Nie rozumiała, o co mu chodzi, ale ścisnęła mocniej jego dłoń i uśmiechnęła się.
- W takim razie chodź. - powiedziała ponaglająco, choć sama nie ruszyła się z miejsca.