Oceaniczna plaża

Oliver · Dołączył: 13 Mar 2010 Posty: 71 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Uśmiechnął się delikatnie pod nosem. Ta dziewczyna widocznmie go zaintrygowała:
- Skąd pochodzisz? - zapytał. Westchnął głucho, zaczął wpatrywać się w dziewczynę.

Gość

- Espania. Znaczy, przepraszam, Hiszpania.- zarumieniła się. I za chwilę zaśmiała. - To dlatego mam dziwny akcent.- uśmiechnęła się anielsko.

Oliver · Dołączył: 13 Mar 2010 Posty: 71 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

- Muszę przyznać, że masz piękny uśmiech... - powiedział. Przejechał palcami po włosach. Spojrzał w górę, nad nimi zgromadziła się chmura deszczowa. zrobił niewielki grymas na twarzy. Wstał, otrzepał się z piachu.

Gość

- Dziękuję.- ponownie się zarumieniła. Nagle powiało chłodem. Opatuliła się szczelniej szalem. - Zawsze tu jest tak zimno?- zapytała. Dla niej to nowość.

Mike

Chłopak zjawił się nad oceanem. Usiadł niedaleko tafli wody, ale tak by fala go przypadkiem nie podmyła.
Znowu on i ona nie widzieli się taki długi okres czasu. Zastanawiał się co się stało.

Camille

Na horyzoncie pojawiła się dziewczyna. Na pozór wyglądała normalnie, jak zwykle. Dość szybkim krokiem podeszła do bruneta i nawet nie próbowała zmusić się do uśmiechu - wiedziała, że to nie wypali. Po prostu usiadła obok, powstrzymując łzy.
- Cześć. - przywitała się zachrypniętym głosem.

Mike

Brunet od razu ją przytulił. Czuł, że coś złego się stało. I wiedział, że chodzi tu o dziecko.
- Co się stało? - zapytał chociaż już domyślał się.

Camille

Pokiwała głową i zwróciła oczy ku twarzy bruneta.
- Spadłam ze schodów. Dziecko... nie żyje. Dlatego wyjechałam, musiałam ochłonąć. Przepraszam. - wyrzuciła z siebie i przytuliła się mocno do chłopaka, przy okazji pozwalając łzom płynąć - teraz, gdy wtuliła głowę w jego koszulkę, i tak tego nie widział. Mimo że nie było jej ponad dwa miesiące, dalej bolało ją samo wspomnienie o tym wszystkim.

Mike

- Rozumiem - wyszeptał tylko. Już nic nie mówił. Ubolewał nad strata tak samo jak i ona i pewnie przez długi okres czasu będzie wracał wspomnieniami do tego wydarzenia, ale nigdy nie okaże tego. Jeśli ma cierpieć to tylko i wyłącznie w środku, bo na zewnątrz musi grac twardego kolesia po którym ta sytuacja spływa toteż zachował grobową minę.

Camille

Dziewczyna nie zamierzała robić mu wyrzutów tylko dlatego, że nie płacze. W większości przewidywała zachowania bruneta - tym razem domyśliła się, że chce zachować się jak na twardego faceta przystało. Zresztą, nie miała głowy do wypytywań, rozmów, wyrzutów. Ostatnio w ogóle nie miała siły na takie rzeczy. W końcu, po jakichś kilku minutach, podniosła głowę. Spojrzała na Mike'a spod wciąż mokrych rzęs.
- Teraz zostałeś mi tylko ty. - stwierdziła, nie wiedzieć czemu, szeptem. Bardzo się starała, żeby znowu nie zacząć się mazać, faceci raczej za tym nie przepadali.

Mike

Musnął ją delikatnie w usta po czym spojrzał jej w oczy.
- Powinienem się tobą opiekować - powiedział patrząc jej prosto w oczy. Teraz próbował całą winę zrzucić na siebie.

Camille

- Przestań. To nie twoja wina. Nie ma sensu wypominać sobie różnych rzeczy, nie cofniesz czasu. Teraz potrzebuję cię obok. - odpowiedziała szczerze, a jej duże piwne oczy, mimo że szkliły się od łez, nie zamierzały pozwolić im wymknąć się na światło dzienne. Teraz nieco bardziej się kontrolowała, bo zauważyła, że w reakcji chłopaka nie było pretensji - ona sama obwiniała siebie za to, że niepotrzebnie tak biegła. Przecież miała mnóstwo czasu.
- Kiedyś powiedziałeś, że jeżeli nie usunę tej ciąży, zmarnuję nam obojgu życie. Właśnie teraz to zrobiłam. - poinformowała już nieco głośniej.

Mike

- Kiedyś to było kiedyś - powiedział. Wtedy był bardzo zszokowany i nie wiedział czy sobie w takiej sytuacji poradzi, a teraz gdy był pewny, że chce te dziecko nagle go nie było.

Camille

Resztkami silnej woli powstrzymywała się od płaczu. Postanowiła skierować wydarzenia na inne tory - zbyt dobrze wiedziała, co uczyni za chwilę - jeżeli tak dalej pójdzie.
- Myślę, że teraz kocham cię bardziej. Bo jesteś obok, od początku do końca. - stwierdziła nieodgadnionym głosem, a po chwili pocałowała bruneta.
- Wszystko poszło nie tak, jak miało iść - a ty nadal jesteś przy mnie. - wyszeptała i znowu go pocałowała. Tym razem było to coś w stylu potrzeby - by przestać myśleć o tamtym. Taka odskocznia. Nie były to te zmysłowe pocałunki, tym razem raczej była zbyt przerażona możliwością utraty jedynej bliskiej osoby i to właśnie można było odczuć.

Mike

Ten nic nie mówił. Mimo tego, że czuł coś do niej nie potrafił tego powiedziec. Może się bał, że będzie tak jak z innymi? Sam tego nie wiedział, ale coś blokowało mu powiedziec tych dwóch słów.