Oceaniczna plaża

Hunter

- No cóż, w takim układzie na pewno radzisz sobie lepiej z pianinem niż ja z gitarą.- Stwierdził, bo on się nawet z tą swoją amatorszczyzną nie próbował porównywać do tych, którzy uczyli się w szkołach. Ogólnie chyba sam siebie nie cenił, jeżeli chodzi o grę na gitarze.
A ja jestem chyba chora. I do tego zmuszają mnie do pisania na trzech forach. A, no i mam wrażenie, że jest 18.00. Prawie trzy godziny się spóźniam.

Camille

- przypuszczam, że nauka określonych utworów z nut nie jest w niczym lepsza od samodzielnej, ale ja wybrałam tę drogę. - stwierdziła pogodnie, nie wątpiąc w jego szczególne uzdolnienia. Starała się cały czas uśmiechać, co nie było zbyt trudne, miała już lepszy humor.
Hej, jakie trzy? To już prawie pięć idzie. Pozdrów chorobę, też chcę *:.

Hunter

- Cóż, nauka pod okiem kogoś, kto potrafi grać zawsze daje większe możliwości.- Zauważył, chociaż jemu chyba wystarczało to, czego sam się uczył.
No widzisz, nawet liczenie mi się spóźnia o jakieś dwie godziny. Z chęcią ci ją oddam, nie chcę marnować ferii.

Camille

- ale musisz robić tak, jak on chce, nie masz miejsca na swoją fantazję, na domyślenie lepszego fragmentu melodii i w ogóle. - oznajmiła stanowczo i zaraz potem odrzuciła głowę do tyłu, wybuchając śmiechem. Nie przypuszczała, że będzie im się tak fajnie spierać o to, co jest lepsze xd.
Daj mi ją, pocztą, priorytetem! Tylko na 13.02 zabierz, ale potem spoko. Skończyły mi się, to dawaj. No, ale na tę Comę na jeden dzień ci ją zwrócę.

Hunter

Też się zaśmiał, aczkolwiek cicho. Zaczął się zastanawiać, czy dziewczyna nie jest aby szalona, czy coś. No, ale sama go ostrzegała, ze zmienia nastroje jak rękawiczki, prawda.- Mówią, że żeby łamać zasady, trzeba się ich najpierw nauczyć.- Powiedział z uśmiechem.
Wysyłam ci meilem, bilet na Comę zabieram i sama jadę.

Camille

- to nic przyjemego, ta nauka w szkole muzycznej. no dobra, niby lepiej, ale właściwie wyzbyłam się części moich kreatywnych pomysłów. w ogóle kocham instrument, ale nauczyciel potrafi zniechęcić. - stwierdziła, gdy już się opanowała. W jej oczach dalej migały wesołe iskierki, w ogóle była coś nieźle rozbawiona. Może dobrze, że się tu wybrała, pewnie tak.
Weź, jeszcze nie kupiłam, bo rodzice zmieniają zdanie co do terminu kupna. Dzisiaj miał być -,-. Ale wysyłaj mi.

Hunter

- I tak mnie nie przekonasz.- Powiedział, no bo on sobie wbił do głowy, że po szkole muzycznej umie się więcej, niż jak się samemu uczy, i nawet ona mu tego nie wybije. Ale uśmiechał się cały czas, dziewczyna chyba miała coś w sobie.
Nie ważne. Zapalenie zatok kosztuje, moja droga.

Camille

- dobra, Hunter. my tu sobie gadu-gadu, a czas ucieka. nie to, że muszę coś zrobić, ale może opowiesz mi, ile masz lat. - stwierdziła, w dalszym ciągu się szeroko uśmiechając. Nie żeby coś miała do jego wyglądu, ale dałaby mu tak z 19 mniej więcej, właściwie tyle co sobie.
Pochodź do mojej szkoły i zrozumiesz chęć bycia chorym (;.

Hunter

- Osiemnaście.- Powiedział, no bo co, młody był paszczur z niego.- A ja chyba nie powinienem pytać, nie?- Zauważył, no bo 'kobiet się o wiek nie pyta'. Ale był ciekawy.
Chodzę do swojej i to dla mnei wystarczająca motywacja xd.

Camille

- Dziewiętnaście mam. Ej, to ty gówniarz jesteś. - mruknęła ze śmiechem i szturchnęła chłopaka łokciem w bok. Ostrzegała, że miewa dziwne humory, jak widać, właśnie taki nadszedł.

Nax ;x

Gość · Wysłany: Pią 23:48, 26 Mar 2010 Temat postu:

Ivette nieufnie badała teren. Szukała miejsc tam, gdzie będzie mogła przyjść i podumać. A może popłakać, potęsknić? Akurat przyszła tu wieczorem. W twarz dmuchała morska bryza, w uszach brzmiał skrzek mew. Przed oczami słońce bardzo dokładnie i wolno zachodziło za horyzont zostawiając pomarańczową łunę wokół siebie. Akurat Ivette stanęła centralnie na środku plaży. Jej jedwabna sukienka powiewała na wietrze. Z racji wiosny Ivette miała na sobie jeszcze czarne legginsy i na ramionach bardzo ciepłe bolerko. Otuliła nim ciaśniej ramiona. Usmiechnęła się pod nosem. To słońce było tak piękne.

Oliver · Wysłany: Wto 18:18, 30 Mar 2010 Temat postu:

Przywędrował tutaj pogrążony w swoich rozmyśleniach. Przystaną obok dziewczyny nawet jej nie dostrzegając. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej. zaczął wpatrywać się w słońce, chmury, morze... Widać było po twarzy, ze coś go gnębi.

Gość · Wysłany: Wto 21:19, 30 Mar 2010 Temat postu:

Usłyszała kroki. Nagle ktos przystanął. Bardzo blisko niej. Niestety Ivette była strachliwa. Sparaliżowana strachem odliczyła do dziesięciu. Oczywiście po hiszpańsku. Nie wiedziała, dlaczego jej ojczysty język dodawał jej odwagi. Powoli odwróciła się i popatrzyła w górę. Zobaczyła chłopaka. Nie, nie wyglądał groźnie. Wręcz przeciwnie. Wyglądał sam na wystraszonego. A może po prostu coś to trapi? Może w końcu ta cała Ivette zbierze się i podejdzie, zagada? Może... ale chyba nie w tej galaktyce. Dziewczyna jeszcze trochę przypatrywała się chłopakowi. Podejść czy nie podejść. pytała sama siebie. Ryzyk fizyk, jak to się mówi. Powoli wstała, z ociąganiem, jakby miała jeszcze zrezygnować i powoli podeszła do chłopaka. Otworzyła usta jakby chciała coś powiedzieć, ale zrezygnowała. Co miała rzec? Jak tu zacząć rozmowę? I tu był twardy orzech do zgryzienia. Ivette zagryzła wargi i uśmiechnęła się nieśmiało, ale nic nie powiedziała. Może jednak jej nie zauważył i może tak chyłkiem umknąć?

Oliver · Dołączył: 13 Mar 2010 Posty: 71 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Uśmiechnął się cwanie pod nosem. Skierował wzrok na dziewczynę. Westchnął:
- Nie gryzę jeżeli oto chodzi. Oliver jestem. - powiedział do dziewczyny obok.

Gość

Zarumieniła się. -Przepraszam.- bąknęła trochę niezrozumiale. Bała się, że pokręci jakieś wyrazy w tym języku. Znaczy akurat ona nie miała się czego bać, z tego języka zdawała testy wszelakie i zawsze na maxa. No ale... to jest życie. Uśmiechnęla się przepraszająco. - Miło mi. Jestem Ivette.- powiedziała patrząc na niego.