Mały lasek

Gość

Lekko uniósł dziecięcą brew.
- Kocham mamę i tatę. - mruknął cicho, gładząc dłonią dość duży siniec na wierzchu drugiej. Chociaż miał ku temu wiele powodów, nie znienawidził swojej rodziny i dalej uważał rodziców za wspaniałych ludzi, jakby nie wiedział, że robili - robią - źle. Właściwie przez nich uciekł, ale uczuć syna do matki i ojca prawie nic nie jest w stanie zmienić. Przekrzywił lekko głowę i popatrzył uważnie na dziewczynę.
- Kim właściwie jesteś? - zapytał jeszcze ciszej niż dotychczas, a więc prawie szeptem.

Madeleine

- Ja? Jestem zwykłą dziewczyną, która ma same zmartwienia jak inni. Nazywam się Madeleine. A ty? - zapytała unusząc lekko brew do góry. Zagryzła wargę przyglądając się przechodnią.

Gość

Jeżeli oczekiwała odpowiedzi, to chyba się omyliła. Chłopiec nie był skory do opowiadania o sobie. Przytaknął tylko na znak, że zrozumiał jej słowa.
- Przeważnie mówią do mnie mały. - wzruszył ramionami i popatrzył na dziewczynę, po chwili odwracając wzrok. Jakoś nie miał zamiaru opowiadać o sobie, chociaż nie było znowu tak, żeby był do niej wrogo nastawiony.

Madeleine

- Mały? Nie, ja wolę mówić Ci po imieniu. Chyba, że tego nie chcesz. Zrozumiem to. - stwierdziła zginajac nogi w kolanach. Obwinęła skulone nogi rękoma. Splotła palce. Przymknęła oczy.

Gość

Westchnął cicho. Wyglądało na to, że powinien przyznać się do tego, jak mu na imię. Trudno, postanowił, trzeba to jakoś przeboleć.
- Huckleberry. - odezwał się tak, jak zawsze, niezbyt głośno, ale wyraźnie. Potarł o siebie zmarznięte dłonie i spojrzał w niebo. Mruknął coś pod nosem. Wyglądało na to, że za jakiś czas będzie musiał poszukać miejsca do przenocowania. Na razie ścisnął mocniej misia w ramionach i delikatnie pogładził go po łebku.

Madeleine

- Masz może, gdzie spać? - zapytała ponownie, nie miała zamiaru go tak zostawić. Chyba, że on tego będzie chciał. Wstała, otrzepała się ze śniegu. Podała mu rękę. - Nic Ci nie zrobię. Chcę dla Ciebie dobrze. Nie wydam cię nikomu, mi możesz zaufać.

Camille

***

Blondynka przyszła w to miejsce, z niewiadomych powodów właśnie to. Rozejrzała się. Kompletnie pusto. Boże, jak dawno nie była w mieście - z radością oddychała tym powietrzem. Pusto, pusto, pusto. Może nawet zbyt pusto. Przysiadła pod jakimś rozłożystym drzewem. Zbierało się na burzę, wyczuła to.
W końcu wyszła.