Mieszkanie Tamary

Gość

- Same plotki, nic interesującego. - uprzedziła dziewczyna. Był to jeden z tych brukowców, które przeglądała w stanie najwyższego znudzenia.
- Lubisz śnieg?

Noah

- Czy lubie? Kocham bitwe na śnieżki, to była chyba jedyna moja najlepsza rozrywka w dzieciństwie. - odpowiedział odkładajac na miejsce gazetę.

Gość

- Chciałabym potrafić tak o tym powiedzieć. Nienawidzę zimy, zimna. Dlatego też nie przepadam za śniegiem. - oznajmiła Tamara, patrząc za okno na biały krajobraz.
- Jest ładny, ale na zdjęciach.

Noah

- To juz według własnego uznania. Każdy ma inne upodobania. Może lubisz coś innego? Może pływać? - zapytał obserwując dziewczynę.

Gość

- Nie, pływać też nie. W sumie poza fotografią i wierszopisarstwem nie mam poważniejszych zainteresowań. - odpowiedziała. Wtem dostrzegła leżący na telewizorze notatnik - najnowsze wiersze. Miała nadzieję, że nikt ich nie przeczyta. Liczyła na to, że Noah nie dostrzegł zeszytu.

Noah

Zaczął się rozgladać dyskretnie po pokoju, dostrzegł że coś leży na telewizorze. Uśmiechnał się kącikiem ust - Mogę zobaczyć? - zapytał wskazujac na notatnik.

Gość

Jak zwykle - gdy czegoś nie chcemy, dzieje się tak. Opanowała westchnienie.
- Wiersze. Nic ciekawego. - rzuciła z udaną nonszalancją. Taa, ona i nonszalancja.

Noah

Spojrzał kątem oka na nią, jednym szybkim ruchem wziął z telewizora notatnik. Zaczał czytać wiersze, po chwili nie wiadomo z czego zaczał potakiwac z nikłym uśmiechem

Gość

Przygryzła dolną wargę i popatrzyła na chłopaka. Wiedziała, że to, co pisała, mogło być zabawne dla osób postronnych. Sama odnosiła się do tego bardzo krytycznie. Nie wiadomo czemu, przejmowała się jego zdaniem. Zaczęła narwoow skubać materiał sukienki.

Noah

Po przeczytaniu kilku wierszy odłozył notatnik na miejsce, skierował wzrok w jej kierunek - Wiersze są wspaniałe, doskonałe. Dziwię się, ze jeszcze nie wydałaś jakiegos tomiku.

Gość

- Dzięki. Szczerze mówiąc, piszę tylko i wyłącznie dla siebie, jakoś nie chciałabym, żeby czytało je szersze grono osób. - przyznała i popatrzyła na bruneta.
- Naprawdę ci się podobają? - zapytała po chwili.

Noah

- Tak, są moim zdaniem doskonałe. Może nie jestem wielbicielem wierszopisarstwa, ale z tego co pamięta ze szkoły to twoje wiersze są doskonałe. - powiedział do niej, zgioł nogi w kolanach.

Gość

- Dzięki. Nie sądziłam, że ci się spodobają. - wyznała nieco wstydliwie Tamara i potarła o siebie swoje dłonie. W pomieszczeniu było gorąco, ale jednocześnie siedziała tuż przy zimnej, ba, lodowatej szybie, tak więc było jej akurat. Może trochę chłodno w dłonie.

Noah

On tym się nie przejmował, po kilku minutach chłopakowi zrobiło się gorąco. Nie czekajac ściągnął z siebie bluzę. Tym razem był jedynie w krutkim rękawku. Jednym ruchem wyciągnął z wargo swój kolczyk.

Gość

- Mogłeś go zostawić. Podoba mi się. - stwierdziła na pozór obojętnym tonem Tamara, patrząc na trzymany w ręku chłopaka kolczyk. Jakby podkreślał niecodzienną urodę Noaha.