Stary plac zabaw

Pixie

-Możemy wracać jak chcesz.-powiedziała ciepło i spojrzała mu w oczy.Jewj było obojęnie byle z nim.

Seth

- Dobra. - zsunął delikatnie dziewczynę, a potem wstał ostrożnie. Skrzywił się lekko czując ból żeber i zaczekał na dziewczynę.

Pixie

Chwyciła go za dłoń i ruszyła do domu. Chciała by już był sprawny, choć nie przeszkadzało jej to. Po prostu widziała jak go to męczy.

Lisa

Szła bezmyślnie; dokąd nogi poprowadzą. Doszła do starego placu zabaw. Nie czuła się jakoś najlepiej przez swoje głupie myśli. Nadal rozmyślając usiadła na huśtawce, z której wcześniej strzepnęła śnieg. Lekko odpychała się nogami, a zabawka wydawała przy tym protestujące skrzypienie. Zignorowała je.

Camille

Cam. postanowiła wyrwać się z dusznego mieszkania i przyszła na plac zabaw. Spojrzała smętnie na różne stare zabawki. Widać, że nikt dawno nie odnawiał tego miejsca, a miało swój urok. Nie zauważyła tego jednak, była zbyt zajęta smętnymi rozmyślaniami. Zajęła ławkę gdzieś z brzegu i wpatrzyła się w czubki swoich butów, nie chcąc oglądać śnieżnych zasp.

Lisa

Westchnęła i podniosła się ociężale. Huśtawka zaskrzypiała, śnieg zazgrzytał pod jej stopami. Rozejrzała się dookoła. Jedyną osobą, którą zobaczyła była jakaś blondynka. Musiała niedawno przyjść. Nie znała Jej. Z resztą jka prawie wszystkich... Może czas to zmienić?
Podeszła doń powoli i rzuciła na powitanie średnio zachęcająco:
- Hej. - no tak niektórych cech nie dało się wyzbyć.

Camille

Cam. uniosła głowę i zobaczyła dziewczynę, której wcześniej nie dostrzegła. Znała w mieście dwie osoby, z czego jednej prawie wcale.
- cześć, siadaj. - rzuciła i uśmiechnęła się nieco wymuszenie, choć nie było tego pewnie widać. Miała przynajmniej taką nadzieję. Przyjrzała się brunetce.
- jestem Camille. - przedstawiła się.

Lisa

- Lisa. - odpowiedziała z lekkim uśmiechem. Usiadła obok Niej i oczywiście jedyne co miała w głowie to pustka. Nie była dobrym towarzystwem, a w dodatku musiała teraz zachowywać się sztucznie, bo inaczej nie dało po prostu rady. - Długo tu jesteś?

Camille

- nie. - wzruszyła ramionami. Przeklinała się w duchu, przeklinała to, że nie potrafiła nawiązać kontaktu, a ucinała rozmowę lakonicznymi wypowiedziami. Mogłaby chociaż spróbować zachować się inaczej.
- coś cię martwi, jak mnie. - rzuciła po krótkim spojrzeniu na dziewczynę. Ciekawe, czy po niej też było to tak widać. Oby nie. Nie chciała się tłumaczyć.

Lisa

- Ja zawsze mam jakiś problem. - mruknęła ponuro. - Tak wiem, że nie jestem najlepszym towarzystwem. - stwierdziła krzywiąc się lekko. Mimo wszystko była zawsze szczera. Nie jej wina. Tak już po prostu ma. Coś tak czuła, że maska znowu wróci. Westchnęła głucho.

Camille

- moje życie składa się z problemów, możesz mi powiedzieć. - zachęciła Camille, patrząc na dziewczynę z ciekawością. Chciałaby jej pomóc, choć prawie się nie znały. Nie wiedziała, co zrobić, żeby zyskać choć trochę jej zaufania. Uśmiechnęła się przyjaźnie.
- jeśli chodzi o mnie, zakochałam się. - bąknęła, postanawiając, że może jeżeli odezwie się pierwsza i przełamie pierwsze lody, czy jak to się mówiło, to Lisa podzieli się swoim zmartwieniem. Naprawdę pragnęła dać jej wsparcie, a nie miała jak.

Lisa

Machnęła lekceważąco rękę.
- Za dużo do gadania. Ale między innymi chodzi też o chłopaka. Po prostu dziwnie się zachowuje, a ja jeszcze dziwniej. - prychnęła kręcąc głową w nie do wierzeniu. Wiedziała, że zachowuje się jak dziwaczka, ale nic na to nie mogła poradzić.

Camille

- to pewnie czysty przypadek, ale mam to samo. - wyznała i przygryzła wargę. Jakoś jej się zebrało na zwierzenia. Dziwne, może i była towarzyska, ale nie zaczynała opowiadać o problemach tak szybko jak teraz. Może ośmieliło ją to, że i Lisa miała swoje.
- jest przystojny, ma świetny charakter, dobrze całuje. powiedziałabym, że chodzący ideał. jest tylko jedno ale - traktuje mnie trochę jak zabawkę. - spuściła ponuro głowę.

Lisa

- U mnie podobnie. Mamy w sumie raczej różne charaktery, ale nas ku sobie ciągnie. Niech Cie nie zwiedzie moje stosunkowo miłe zachowanie w tej chwili. - ostrzegła zerkając na dziewczynę. Westchnęła. - Ale nie wiem w sumie co do siebie czujemy i jak to jest. - skrzywiła się lekko w grymasie.

Camille

- i nie mogę ci w żaden sposób pomóc? - zapytała nieco ponuro.
- ja za to jestem dość podobna do tego chłopaka. prawie że takie samo hobby, cechy też niezbyt różne. kłopot w tym, że on wie już, co czuję, ale jakoś nie kwapi się ujawnić cokolwiek. dobra, całowaliśmy się parę razy, ale odnoszę wrażenie, że dla niego to kolejna naiwna i następna przygoda. - skrzywiła się, powstrzymując przed dodaniem lub zrobieniem czegokolwiek głupiego, jak to w jej zwyczaju.