Wielki las

Elena

No cóż, skoro już być brudnym to na całego. Rozłożyła się w błocie i po chwili zaczęła się śmiać zarówno z siebie jak i dziewczyny.

Gość

Nie musiała się tarzać w błocie bo już była cała wytarzana - wygląda na to ,że i ty jesteś głupia - zaśmiała się, mając nadzieję, że dziewczyna sie za to nie obrazi

Elena

- No tak. Chyba tak - powiedziała szczerząc zęby w uśmiechu. Nie pamiętała kiedy ostatni raz się tak dobrze bawiła: pięć lat temu? Może sześć? Nie było to teraz w każdym bądź razie ważne.

Gość

I jak my się pokażemy ludziom? Teraz już wiem z kąd wziął się błotny potwór - zaśmiała się.

Elena

Wzruszyła ramionami. - Normalnie. Myślisz, że ktokolwiek zwróci na to uwagę? - spytała parząc na nią. Zauważając jej wyraz twarzy mruknęła cicho. - No dobra, wszyscy od razu to zobaczą i pewnie też nas wyśmieją. No, ale co my teraz na to poradzimy?

Gość

Hm... jest dużo liści - zaśmiała się bo wcześniej nimi chciała wytrzeć twarz Eleny.

Elena

Zastanawiała się chwilę. - No... nawet bardzo dużo - powiedziała szczerząc zęby uśmiechu. - I to nawet dobrze, bo będzie nam ich potrzebnych naprawdę dużo - zachichotała patrząc to na jej obłocone ubranie, to na swoje.

Gość

Ale one są obLEŚNE. Nie będę się nimi wycierać. Trudno, będę brudna - uśmiechnęła się.

Elena

- Czemu obleśne? Liście jak liście: zielone, czasem pokryte pięknymi obślizgłymi ślimakami... - odparła szczerząc zęby w uśmiechu.

Gość

Fuj! Czemu wy wszyscy musicie gadać o takich rzeczach? - zapytała się z obrzydzeniem

Elena

- 'Wszyscy'? A już myślałam, że tylko ja Ciebie tak zadręczam - zachichotała patrząc na dziewczynę. - Chociaż to nawet i lepiej, że nie tylko ja. Bo w końcu końcu: im więcej, tym raźniej i lepiej - dodała.

Gość

Oż ty! To dla Ciebie zabawa,tak? Lubisz mnie obrzydzac, tak? - zadała serię pytań i tak dla niej nie ważnych

Elena

- Spokojnie, spokojnie. Po prostu każdy chce mieć w życiu trochę rozrywki - odparła uśmiechając się szeroko. - Ale jak tak bardzo nie cierpisz tych robaków i nie chcesz, żebym o nich mówiła, to nie będę. Obiecuję.

Gość

No ja mam nadzieję, że to wiecej się nie przydarzy, panno Eleno - powiedziała to głosem nauczycielki.

Elena

- Obiecuję prze pani. Naprawdę: przysięgam! - odparła zmieniając ton głosu na bardziej dziewczęcy i niewinny. Po chwili uśmiechnęła się szeroko.