Wielki las

Gość

Jeżdżę na desce i gram w nogę - powiedział.
To chyba to co najbardziej lubię robić. Nie mam jakiś specjalnych zainteresowań - dodał.
No więc jestem tu od jakiegoś czasu, ale musiałem wyjechać na jakiś czas i znowu tu jestem - odparł z uśmiechem.

Gość

Blondynka skinęła głową.
- Moglibyśmy kiedyś wspólnie wybrać się do skate parku, jeśli chcesz. Co prawda jeszcze ładnych parę dni, może tygodni nie mogę jeździć, ale ten czas można odczekać. I tak musi się zrobić na to pogoda. - stwierdziła.

Gość

Jasne możemy iśc - powiedział z uśmeichem.
Tak w zimę to nie za bardzo jeździc na desce - dodał.

Gość

Skinęła głową.
- Ostatnio próbowałam zrobić kickflipa i tak wyszło, że nieco uszkodziłam sobie kolano. Powinno być zupełnie sprawne za jakieś dwa, trzy tygodnie, mam taką nadzieję. - przyznała.

Gość

No to życzę powrotu do zdrowia - powiedział. Uśmiechał się kątem ust. Westchnął głucho.

Gość

- Nie dziękuję, żeby nie zapeszyć. - odparła blondynka i uważnie przyjrzała się Nathanowi. - Może powiesz mi, co cię dręczy? - zaproponowała. Może mogłaby jakoś go pocieszyć.

Gość

Aż tak bardzo to widać - zapytał. Westchnął.
Nie chcę cię zadręczać moimi problemami - powiedział. Tak on wolał cierpieć w samotności.

Gość

- Nathan, chcę ci pomóc. Możesz mi zaufać, przyrzekam ci to. - powiedziała poważnie dziewczyna, patrząc chłopakowi w oczy. Nie kłamała.
- Może potrafię ci jakoś pomóc.

Gość

Spacerowała już jakiś czas po lesie. Właśnie rozmyślała nad swoją ucieczką z Paryża. Do tej pory nie wiedziała czy dobrze zrobiła, ale kto nie miałby dosyć życia takiego, jakie właśnie ona prowadziła? Chcąc przerwać te ponure rozmyślania usiadła pod pobliskim drzewem i zaczęła rysować coś palcem po śniegu.

Gość

Wszedł cały pokryty krwią. Gdzie nie gdzie krew wypływała z bandaży, a czasem z głębokich zadrapań. Idąc ze spuszczonym łbem nie zauważył dziewczyny i nie zauważył, że śnieg znajdujący się za nim i koło niego zmienia bardzo szybko kolor na czerwony. Rany bolały go bardzo, ale nie zwracał na to zbytniej uwagi, bo już krwawił od sześciu dni. Krwi wiele wylał, ale trzymał się na własnych łapach. Znaczy na trzech łapach, bo czwartej nie mógł postawić, gdyż była rozszarpana do kości. Inną z ran miał na karku, który tak jak łapa był rozszarpany. Pozostałe rany to ślady po walce stoczonej nie dawno. Położył się na śniegu i patrzył w białe chmury chodzące po równie białym śniegu. Od jakiegoś czasu przygląda się bez celu temu samemu niebu, ale z innych stron, bo trudno by siedział cały czas w jednym miejscu. On tak nie może wytrzymać dłużej niż godziny. Zawył nie wiadomo z jakiego powodu. Może to właśnie niebo sprawiało, że tak dziwnie się ostatnio zachowywał? Na to pytanie nie mógł odpowiedzieć nikt, a nawet jakby się starał nic by nie był w stanie stwierdzić.

Gość

Rysowała ciągle coś na śniegu. Przerwała dopiero wtedy, gdy usłyszała wycie jakiegoś psa. Rozejrzała się nerwowo dokoła. Nie zauważając nikogo wstała z zamarzniętej powierzchni i zaczęła krążyć po lesie w poszukiwaniu zwierzęcia. Po jakimś czasie trafiła na plamy, wyglądające na ślady krwi. Ruszyła pospiesznie ich tropem. W końcu, gdy odciski się urwały rozejrzała się niespokojnie dokoła. Szybko dostrzegła psa, który leżał przy pobliskim drzewie. Podbiegła do niego prędko. Gdy znalazła się już koło zwierzęcia zamarła z przerażenia. Całe jego ciało pokrywała krew. Nie znała charakteru psa, jednak pomimo tego usiadła obok niego z grymasem i bólem na twarzy. Nie cierpiała, gdy co takiego spotykało te niewinne zazwyczaj istoty: – Matko! Kto Ci to zrobił?! – spytała dziewczyna, w tej chwili polegając tylko i wyłącznie na bezgrzeszności psa.

Yakira

Załóżmy, że ich nie widziała, była w innej części lasu.

Spacerowała sobie nie do końca pokrytą śniegiem ścieżką. Była wydeptana, a dziewczyna za mało znała jeszcze te tereny, żeby się swobodnie zapuszczać bóg wie gdzie. Rozglądała się zachwycona.

Gość

Przyszedł do lasu. W uszach miał słuchawki. Rozmyślał nad ostatnimi dniami. Tęsknił za Aną. Nie wierzył, że jeszcze kiedykolwiek się zakocha. Był tak przemyślany, ze wpadł na jakąś dziewczynę. Ostatnio zdarzało mu się to często. Przepraszam - mruknął.

Yakira

Wydała z siebie ciche 'uch', odbijając się od niego. Tak się zagapiła na śnieg, że nie zauważyła, że idzie. Spojrzała na chłopaka.- Nic się nie stało.- Uśmiechnęła się do niego.- Byłoby gorzej, gdybym wpadła w śnieg.- Dodała, bo patrzeć na niego mogła, ale spod bluzki wyciągać nienawidziła.- Jestem Yakira.- przedstawiła się.

Gość

Nathan - powiedział. Możesz mi Nate mówić. Tylko nie Nathaniel - dodał z uśmeichem. Nienawidził jak mówili do niego Nathaniel, a przeważnie rodzina go tak właśnie nazywała.